خاطره ها

یه ویروسی هست به اسم کپی کردن حالا این ویروس میتونه خفیف باشه در حد همون حسود حسود هرگز نیاسود دختر بچه ها یا نه تبدیل بشه به سرطان در حد کپی کردن اجناس برند توسط کارخانه های دسته چندمی چین و داغون کردن اقتصاد یه کشور ف یا این ویروس بشه در حد یه دمل چرکین زشت مثل کپی کردن از برنامه های تلوزیونی و موزیک که جدید افتاده به جون هنرمندان ما و هر روز شاهد یه نمونه کپی زشت هستیم ، مثلا برنامه دورهمی که کپی شده برنامه هندی بود ، برنامه لب آهنگ ، برنامه مسابقه شب کوک ، برنامه مسابقه اشپزی ، برنامه مجله خبری و ... و جالب اینجاست که از هر کدام هم بپرسی میگن نه ما کپی ن خاطره ها...

زمان قدیم صله رحم و دیدید بازدید یه شکل و رنگ بویی دیگه داشت ، نفس به نفس بود می رفتیم خانه فامیل دست میدادیم روبوسی می کردیم و چند ساعتی مهمان بودیم ، گفتگو و خنده و درد دل و شاید غیبت ، مهمونی ها دیداری بود دیدن و شنیدن صدای اقوام و این دیدن و شنیدن حس خوبی به هر دو طرف می داد و آرامشی به انسان میداد که تنها نیستیم و هستند آدمهایی که از خون و رگ ما هستند . سالها گذشت و تکنولوژی اومد هر چقدر این تلنولوژی بروز شد صله رحم و محبتی که تو خانواده ها بود سردتر شد کم کم با اومدن تلفن باید اول زنگ می زدی و اعلام می کردی که امشب ما میخوایم بیام خانه شما ، درسته این خو خاطره ها...

این روزها چقدر خبر غم انگیز آدم میخونه ، مرگ محمد علی کلی ، خداحافظی مرد تنهای شب ایران حبیب عزیز ، بیماری عباس کیارستمی مهربون ، روزهای بد استاد شجریان ووو این روزها همین که موبایل دست میگیری می بینی تلگرام و وایبر ، واتساپ ، تانگو ... دارن تو سر کله هم میزنن که کدوم حال آدم زودتر با خبرهای بدشون بگیرن و انگار  هر کدوم که خبر بدتری داشته باشن شب بهتر می خوابن . یادش بخیر قدیم وقتی موبایل اومده بود باید میرفتی فرم پر میکردی که اس ام اس گوشی فعال بشه و بعد وقتی یه زمانی زنگ اس ام اس به صدا در میومد آدم ذوق مرگ میشد چون می دونستی یا احوال پرسی یه دوسته یا جوک خاطره ها...

این روزها نفس کشیدن در شهرم و بسیاری از مناطق کشورم سخت شده است و گاهی ناممکن ، درست است نباید دنبال مقصر گشت و مقصر در آن سوی مرزها است اما هر چیزی راه حل دارد و نباید فراموش کنیم که اگر استانهای غرب و جنوب و مردمانش نبودن امروز ایرانی هم نبود پس حق مردمانی که سینه خود را سپر ایران کردند نیست  امروز از بی مهری بسوزد . شهر من نفس ندارد خاطره ها...

در تمام مشاغل همیشه جذب مخاطب یک هدف بوده و فرقی نمی کند شغل چه باشد ، می تواند ساده ترین شغل باشد مانند یک دستفروش یا یک غول رسانه مانند cnn اما در کل هدف یکی است و آن جذب بیشتر مخاطب و استفاده از این مخاطب ها اما جذب مخاطب زیاد کار سختی نیست و می توان در مدت کوتاهی با ترفندهایی مخاطب انبوهی دور خود جمع کرد ولی آیا نگه داشتن این مخاطبان هم به همان سادگی جمع کردن آنهاست ؟ به نظر من حفظ مخاطبان بسار سخت است چون مخاطب شعور و فهم دارد و بعد از مدتی می فهمد که آیا طرف مقابلش فقط هدفش جذب بوده یا نه و همین باعث میشود که نگه داشتن آنها سخت شود . مثالی که می شود گفت : خاطره ها...

با کمک یکی از دوستان کانالی در تلگرام درست کردیم در مورد آموزش عکس و عکاسی ، توصیه میکنم دوستانی که به این هنر علاقه دارن حتما عضو بشن .

عضو شوید

خاطره ها...